Ποτέ δε ξέρεις τι κρύβεται πίσω από ένα χαμόγελο. Και ίσως ποτέ δε μαθαίνουμε. Και όσο και αν νομίζουν κάποιοι άνθρωποι ότι μας γνωρίζουν και μας "ψυχολογούν" εύκολα είναι απλά ψέμα. Κανείς δε μας ξέρει απόλυτα και όταν έρθει εκείνη η στιγμή που τους έχουμε πιο πολύ ανάγκη μπορεί τελικά να μην καταλάβουν καν ότι μέσα μας πονάμε και να δεχτούν αυτό το χαμόγελο. Ειρωνεία ε;; Όσο πιο πολύ αναζητάμε τον άνθρωπο μας, χανόμαστε όλο και περισσότερο ανάμεσα σε λάθος ανθρώπους. Δεν εννοώ πάντα το άλλο μας μισό, και ένας φίλος μπορεί να γίνει ο άνθρωπος μας. Ο άνθρωπος που θα ξενυχτάμε ως το πρωί βολτάροντας στην πόλη ή θα μιλάμε ώρες ατελείωτες για το πόσο όμορφος είναι ο Jamie Dornan με κουστούμι/πόσο μας στεναχώρησε το φινάλε του Suits/μακάρι του χρόνου να πάμε στην Fashion Week του Παρισιού ή της Αθήνας τέλος πάντων. Ας μην πιάσω την περίπτωση που εννοώ το άλλο μας μισό γιατί δε θα σταματήσω να μιλάω ούτε ως αύριο το πρωί. Ίσως την επόμενη φορά, ποιος ξέρει;;!
*Είχα να γράψω καιρό, ίσως η ψευδαίσθηση της ευτυχίας με κράτησε μακρυά. Θα φανεί λοιπόν αν η επιστροφή μου θα κρατήσει αυτήν την φορά!
Μην ξεχνάς να χαμογελάς.. ♥
Κλεονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου